W Imbramowicach pod Olkuszem 160 lat temu. Zrekonstruowano bitwę z 15 sierpnia 1863 roku oraz obronę klasztoru przed Kozakami

Strzelające z pistoletów zakonnice, szpital polowy w którym "na żywca" odcinano zmiażdżone kończyny, by ratować życie, bohaterscy kosnierzy, waleczne kobiety i strzały z armaty. To wszystko można było zobaczyć przy Klasztorze Sióstr Norbertanek w upalną niedzielę 13 sierpnia w Imbramowicach. Odbyła się tam rekonstrukcja Bitwy pod Imbramowicami z 15 sierpnia 1863 roku oraz Cudownego uratowania klasztoru przed Kozakami z 16 sierpnia tego samego roku.

Widzów nie zabrakło. Podziwiali nie tylko walczących ale też ich stroje oraz przeróżne przedmioty z epoki.

Do bitwy doszło 15 sierpnia 1863 roku na wzgórzach w okolicy lasu. Oddział 300 powstańców pod dowództwem braci Gustawa i Edwarda Habichów stoczył tam trzygodzinną bitwę z nadciągającą kolumną wojsk carskich. Straty po obu walczących stronach były duże. Na starym cmentarzu w Imbramowicach znajduje się mogiła 42 powstańców poległych w bitwie oraz przy obronie dworu w Glanowie tego samego dnia.

Powstanie styczniowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone Manifestem 22 stycznia 1863 roku wydanym w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy. W tym dniu wybuchło Królestwie Polskim, 1 lutego 1863 na Litwie. Trwało do jesieni 1864. Zasięgiem objęło ziemie zaboru rosyjskiego, tj. Królestwo Polskie i ziemie zabrane.

Olkusz i jego okolice w 1794 r zajęły wojska pruskie, potem znalazł się on w zaborze austriackim. W 1808 r. Ziemia Olkuska znalazła się w składzie Księstwa Warszawskiego, aby ostatecznie znaleźć się w zaborze rosyjskim w granicach Królestwa Polskiego.

Było największym i najdłużej trwającym polskim powstaniem narodowym.

Miało charakter wojny partyzanckiej, w której stoczono ok. 1200 bitew i potyczek. Zakończyło się przegraną powstańców, z których ok. 10-20 tysięcy poległo w walkach, blisko 1 tys. stracono, drugie tyle ludzi skazano na katorgę lub zesłanie na Syberię.

„Czarna Góra” w Olkuszu wzbogaci się o nowy budynek